Ομιλία στην εκδήλωση για την 42η επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης και υπερηφάνειας, φορείς και πολίτες αυτής της πόλης, συγκεντρωθήκαμε απόψε εδώ, για να τιμήσουμε την 42η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, να υποκλιθούμε στη μαχόμενη νεολαία του Νοέμβρη του 1973.

Κάθε 17 του Νοέμβρη η σκέψη μας και η καρδιά μας ταξιδεύει εκεί, στο χώρο του Πολυτεχνείου, στον ξεσηκωμό των φοιτητών, της νεολαίας και του ελληνικού λαού κατά της δικτατορίας.

Μιας δικτατορίας που με πρόσχημα δήθεν την «αναγέννηση του έθνους» και τη «θωράκισή του από αντεθνικές ιδεολογίες» είχε επιβληθεί στη χώρα μας από τον Απρίλιο του 1967 κατέλυσε τους δημοκρατικούς θεσμούς, τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών και επιδόθηκε σε συλλήψεις, φυλακίσεις, δίκες, βασανιστήρια…

Η αγανάκτηση του λαού χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει. Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πληθαίνουν. Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, το πιο μαχητικό τμήμα του λαού μας βλέπουν ότι τα αιτήματά τους για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δεν θα λυθούν, αν δεν γίνει η πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.

Ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά – σιγά από καθαρά φοιτητικός και συνδικαλιστικός, γίνεται αγώνας του ελληνικού λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, αγώνας για τα πιο απαραίτητα πράγματα που συνοψίζονται στο σύνθημα: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.

Η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 δεν έδιωξε βέβαια αμέσως τη δικτατορία. Συνετέλεσε όμως αποφασιστικά στην πτώση της, λίγους μήνες αργότερα, προκαλώντας ένα αντιδικτατορικό ρεύμα που μέρα με την ημέρα γινόταν και πιο ισχυρό και αποφασιστικό.

Το Πολυτεχνείο του ’73, όπως και τα κινήματα στην Ευρώπη, απέδειξαν ότι οι φοιτητές και η νεολαία γενικότερα οφείλουν να αντιτάσσονται σε κάθε αντιδραστική συγκυρία.

Γιατί είναι μονόδρομος ο αγώνας των λαών όλης της γης για τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπος, όταν οι απειλούνται και παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι κοινωνικές κατακτήσεις.

Η βελτίωση της λειτουργίας της δημοκρατίας και του κράτους, η αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, η διασφάλιση και στήριξη των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η αντίσταση απέναντι σε κάθε πολιτική και στρατηγική που πλήττει την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου, αποτελούν διαχρονικά αναγκαιότητες για την κοινωνική συνοχή και ευημερία.

Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την Δημοκρατία, και την Ελευθερία, θα είναι ζωντανό μέσα σε κάθε ελεύθερο μυαλό. Και πρέπει να ζει γιατί ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια σε κάθε μορφής τυραννία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Ας σταθούμε λοιπόν κι εμείς σήμερα ταπεινοί προσκυνητές μπροστά στη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου κι ας αναλογιστούμε πόσο μεγάλο είναι και το δικό μας χρέος να διαφυλάξουμε τα αγαθά της δημοκρατίας και της ελευθερίας, για τα οποία εκείνοι αγωνίστηκαν.

Και αυτό μόνο ενωμένοι μπορούμε να το επιτύχουμε.

Τιμή και δόξα στους δημιουργούς του έπους του Πολυτεχνείου!

Τιμή και δόξα σ' αυτούς που αγωνίστηκαν για να ξανάρθει στην Ελλάδα μας το φως της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας!